فصل سرد

چند روز پیش شعری رو می خوندم که یکی از مصرع هاش این بود:

مرا خورشید تو همواره فصلی سرد می خواهد....

چیزی که ذهنم رو مشغول به خودش کرد مفهوم درونی این مصرع بود! و یک سوال که چرا ما آدمها بعضی مواقع یک کره خاکی میشیم که خورشیدی از خودش نداره و از کره های خاکی دیگه خورشید و گرما طلب می کنه؟

درسته که وجود دو خورشید در کنار هم باعث روشن تر شدن بیشتر دو کره می شه و چه بهتر اینکه هر کدوم از خورشیدها نیمه تاریک کره مقابل رو روشن کنن. این یعنی دوست داشتن واقعی و در کنار هم بودن به شکل صحیح. وقتی توی یکی از کره ها فصل زمستونه خورشید کره دیگه گرمتر می تابه تا بهش کمک کنه هر دو بهارشون رو با هم تقسیم می کنن و به یه اندازه گرما میدن و گرما می گیرن.

اما بعضی مواقع اونقدر ظرفیت خورشیدمون رو پایین میاریم یا اونقدر به خودمون نمی تابیم و به کره مقابل می تابیم که خودمون سرد میشیم ولی هر چی فکر می کنیم دلیلش رو نمی فهمیم. نمی فهمیم که این تابش یک طرفه اس و از طرف کره مقابل گرمایی به ما نمی رسه. خودمون رو فراموش می کنیم و تا همیشه در فصل زمستان خودمون باقی می مونیم!

بعضی وقتها هم از قبل ما خورشید کره خاکی خودمون رو خاموش می کنیم وقتی که به خورشید یک کره دیگه چشم می دوزیم و انتظار گرما از اون داریم وقتی از خودمون چیزی نداریم خیلی طبیعیه که فصل زمستان به ما هجوم بیاره خیلی طبیعیه که یک خورشید نتونه دو کره رو گرم کنه و طبیعی تر اینکه قسمت اعظم گرماش برای کره خودش باشه.

وقتی خورشیدی در وجودمون نداشته باشیم چطور میتونیم انتظار داشته باشیم که در پهنای تاریک آسمان به چشم بیام و دیده بشیم؟ وقتی حتی برای خودمون مفید نیستیم چطور می تونیم برای دیگران مفید باشیم؟ وقتی دلمون به حال خودمون نمی سوزه وقتی برای کره وجود خودمون ارزش قائل نیستیم وقتی به دیگران وابسته میشیم چطور انتظار فصل بهار رو داریم؟ 

میشیم یک موجود محتاج! کسی که فقط توقع داره کسی که به سمت هر گرما و نوری جذب میشه کسی که توانایی های خودش رو فراموش می کنه و بارها و بارها ترد میشه!

(شاعر این شعر جناب آقای مهدی عابدی از شاعران توانمند کشورمون هستن)