سلام...
این روزها من و همه آدم ها همین چهار حرف بالایی رو بلدیم.
دیگه حوصله هیچ چیزی رو نداریم...دیگه به خودمون زحمت نمی دیم..
همینه که عاشق غذاهای حاضری و عاشق هر چیز آماده دیگری هستیم...یاد گرفتیم فقط حرف های دیگران رو بشنویم .دیگه به فکر حل مشکلات نیستیم.
نمونش همین بی حوصلگی و کوتاهی ما در خواندن مطالب وبلاگ هاست..این جوری میشه که همه آخر مطالب طولانی وبلاگ ها نظر می دهند:؛؛ وبلاگ خوبی داری..مطالبش عالیه. به وبلاگ منم سر بزن!
اما نه این رسم دوستی نیست...این رسم همراهی نیست. چرا نباید حتی چند دقیقه هم وقت بذاریم تا نوشته های کسی رو بخونیم که واقعا دلش گرفته....چرا کسی به خودش زحمت نمی ده دست نوشته های یک نفرو بخونه...و اونو از این نوشته ها بشناسه.
همه اینا رو گفتم تا بدونید کسی که نوشته ای رو ایجاد می کنه ...کسی که حرف دلشو می زنه..
نیازی به نظر تو نداره....فقط باید درکش کنی...شیرینی های دست خط هاشو بفهمی... تلخی نگاهشو ببینی.
ولی من همواره عاشق خواهم ماند...عاشق دست نوشته هایت....عاشق دردودل هایت... در غمت شریک خواهم شد حتی اگر نظری ندهم.
همه را دوست دارم ...دوست دارم احساسشان را درک کنم ...در نگاه هایشان غرق شوم... و بدانم چه راز نهفته ای در سینه دارند.