امروز مطلبی را می خواندم از دکتر ؛مصطفی تبریزی؛ با این مضمون::
""اگر ازدواج کردن هم گواهینامه می خواست. خوب بود!""
براستی اگر برای ازدواج کردن هم سپری کردن مراحل و قواعدی وجود داشت بنظرم دیگر شاهد این همه اختلاف...خیانت....طلاق و... نبودیم.
ما برای رسیدن به یک مرتبه علمی و برای بدست آوردن شغلی سالها با سخت کوشی و عشق تحصیل می کنیم....تا توشه ای داشته باشیم برای ارائه!!!...
وبیشتر ماها هم برای کسب مدرکی میلیون ها پول خرج می کنیم..
براستی چرا؟؟؟؟
چرا این همه تلاش و پول خرج می کنیم تا مدرکی بگیریم.........
خب جواب معلوم است برای اینکه در آینده از این مدرک در زندگی و شغل استفاده کنیم و زندگی و آینده بهتری داشته باشیم .
ولی جایی تعجب در این است!!! ...... که چرا بسیاری از ماها حتی چند ساعت هم برای انتخاب شریک زندگانی خود وقت نمی گذاریم اگر هم وقتی اختصاص می دهیم این وقت بدون هدف خاصی است که نتیجه اش هم معلول است.
بخصوص در شیوه همسریابی رایج در جامعه ما(انتخاب بر حسب عشق و علاقه).... بسیاری از تلاش ها و هدف ها جای خود را به احساسات کنترل نشده و یک خطای هاله ای داده است.
خطایی که چشمان ما را از حقایق می بندد.....در معشقوق خود یک ویژگی خوب را می یابیم و آنقدر ان را در ذهن گسترش می دهیم تا اینکه همین رویاهای ذهنی که شکل داده ایم ...به زودی و راحتی جانشین واقعیات می شود.
دوستان "ازدواج" امری بسیار پسندیده است ولی همین امر پسندیده و نیک اگر از روی عدم آگاهی باشد از نظر من بزرگترین اشتباه فرد در زندگی همین "ازدواج کردن" است!!!
تنها توصیه ای که به عنوان بردار کوچکتر می توانم به جوانان هم سن و سال خودم دارم این است که ......حتما قبل از ازدواج و قبل از جاری شدن پییوند زناشویی......با فردی که در اینده قرار است همسرتان شود به مشاوران و روان شناسان خانواده مراجعه کنید. تا آنان با کلاس های متعدد و با بررسی ها در درجه اول ببینند آیا هر یک از شما توانایی ازدواج را دارید؟؟؟؟
و در درجه دوم با آموزش های مناسب....شما را آگاهانه وارد یک زندگی مشترک سازنند.
آگاهی قبل از ازدواج .........بسیار کم هزینه تر از جدایی بعد از ازدواج هست.